19 en 20 Aug: Climbing Mount Fuji

Een Nederlandse collega (bedankt Desiree) had me hierover verteld. Het beklimmen van de mount Fuji zou geweldig zijn maar moest ik toch ook zeker niet onderschatten. Dit was  helemaal waar. Het is een enorm bijzondere ervaring! Vooral achteraf besef je je eigenlijk pas hoe bijzonder het is.

Even een kort overzicht om meteen een goede impressie te geven:

8.00u: vertrek met de bus vanaf Tokio naar Mount Fuji
11.00u: aankomst 5th station Mount Fuji (2.300m)
11.00 - 12.00u: tijd om te wennen aan de hoogte en even nog wat te eten
12.00u: start hike (Yoshida trail)
18.00u: aankomst 8th station (3.350m) voor overnachting
18.00 - 19.00u: omkleden, hapje eten
19.00 - 00.30u: rust (6 uurtjes!)
1.30u: vertrek richting de top
4.00u: aankomst top Mount Fuji (3.776m) 
4.45u: zonsopkomst
5.30u: start afdaling
6.00u: aankomst 8th station (3.450m) => voor de rekenaars onder ons dus 2,5u om de top te bereiken vanaf onze slaapplek en in minder dan een uurtje weer terug
7.00u: aankomst 7th station
7.00 - 8.00u: rust
9.00u: aankomst 5th station (2.300m)
11.30u: vertrek bus vanaf 5th station Mt Fuji naar een onzen (=typisch Japans publiek bad/sauna)
12.00 - 14.00u: lekker bijkomen in de onzen
16.00u: aankomst Tokio (Shinjuku)
17.00u: terug in appartement
18.00 - 6.00u: als een blok geslapen..... :)

Voor deze trip had ik op internet een tour geboekt (incl busreis, overnachting op 8th station, diner, ontbijt, onzen). Mijn groep bestond uit 3 Japanse meiden van een jaar of 20 (genaamd "the pink girls" ivm hun roze regenpakken), 4 Filipijnse meiden van mid twintig, 3 Japanse vrouwen (gok mid veertig), een Amerikaanse vader (Boots) en zoon (Kevin) en de tourgids Kenichi.
We vertrokken zogezegd rond 12u. Het begin was een lichte helling waar je eenvoudig kon wandelen en praten met elkaar. Wat vooral opviel was het enorme langzame wandeltempo dat de gids aanhield. Hij had dit al wel aangegeven bij de start. Reden hiervoor is om ons goed te kunnen laten wennen aan de hoogtemeters die we in vrij korte tijd zullen gaan maken vandaag. Op dit eerste stuk loop je dezelfde route als de afdalende hikers. We probeerden een lach op hun gezichten te vinden maar dat bleek nog erg moeilijk. De meesten waren vol gefocust en niet echt enthousiast..... (pas op de terugweg snapte ik waar dit aan lag. Het moment waarop we hen tegenkwamen was namelijk al vrij 'laat' voor een groep dalers. Waarschijnlijk waren dit dus allemaal mensen die het enorm zwaar hadden en daarom 'pas' rond de lunch beneden aankwamen terwijl ze waarschijnlijk toch ook rond zonsopkomst al aan de afdaling gestart waren.) 
De route was goed onderhouden. Er stonden veel borden langs de kant en de brede paden werden zelfs met bulldozers onderhouden. Onderweg kwamen we af en toe langs een hut waar toiletten waren en waar je een snack of wat te drinken kon kopen. Flesje water was hier zo'n JPY 500 (circa 4 euro), waar je in de supermarkt JPY 120 (circa 1 euro) voor betaald.
Al vanaf ons vertrek was het erg mistig. Van het dal konden we dus weinig zien. Maar dit was niet erg. Hierdoor kon je je goed focussen op het pad dat gelopen moest worden en vermaakten we ons toch wel prima door wat te kletsen in de groep en het kijken naar afdalende wandelaars. Helaas begon het al binnen een uur na ons vertrek flink te regenen. HOPPA allemaal aan de kant, tassen open en regenpakken aan. De rest van de dag is het nooit langer dan een half uur meer droog geweest. Af en aan waren er steeds weer wat buitjes waardoor we allemaal de hele route in ons regenpak hebben gedaan vandaag. Helaas was mijn jas op een gegeven moment niet meer waterafstotend en begon het regenwater er doorheen te komen met als gevolg een nat shirt wat na verloop van tijd ook wat koud begon te worden. Maar nog vervelender was dat mijn rugtas het water begon door te laten. Hierin zaten nog wat droge shirts voor de nacht en ook een lange tight (=hardloopbroek) voor de koude ochtend morgen richting de top. Bij aankomst in onze slaaphut bleek dat alles goed nat geworden was. Ik heb het nog wel uitgehangen voor die paar uurtjes die we in deze hut verbleven, maar dat had weinig resultaat. Bij het vertrek op de 2e dag (=midden in de nacht) kon ik gewoon mijn natte jas weer aan.

Deze 2e tocht zou nog slechts 2.5 uur in beslag nemen. Dit was een grote opluchting ten opzichte van de 6 uur die we de dag ervoor geklommen hadden. Het was erg vroeg nog. Maar daardoor ook nog bijzonderder. Alle sterren aan de hemel waren super duidelijk te zien - al was het wel lastig om recht omhoog te kijken als je ondertussen ook met een klim bezig bent en moe bent, ik moest echt goed mijn evenwicht in de gaten houden op deze momenten. Ook leek de maan echt dichter bij dan normaal. Ook vandaag liepen we ook weer met een slakkentempo de weg omhoog. Enerzijds ter preventie van hoogteziekte maar later ook omdat het gewoon niet sneller ging. De weg naar de top was bezaaid met een lang lint met hikers. Allemaal in felle regenpakken met een hoofdlampje. Mooi om te zien en daardoor konden we de slingerweg naar boven goed zien.

Om 4 uur waren we boven. Wat een opluchting! Natuurlijk een high five met de hele groep, maar toch merkte je dat iedereen wat ingetogen was. Waarschijnlijk de vermoeidheid, of misschien ook wel een beetje de angst voor wat nog komen ging: de hele weg weer terug omlaag. Ook was het op de top toch wel wat fris. Ik gok een graad of 5C. En met natte kleding is het dan toch wel aardig fris. Gelukkig startte 'de show' al snel. Vanaf 4.45u konden we de zon achter de wolken omhoog zien kruipen. Iedereen had een mooi plekje gevonden aan de rand met zo min mogelijk andere hikers in beeld. Het wolkendek was ook echt prachtig vanaf hier. Achteraf beetje jammer dat onze hele groep door de kou, zonsopkomst, vermoeidheid, etc allemaal vergeten zijn om te kijken naar de krater. We staan hier tenslotte op een vulkaan. Echter de hut op de top stond zo gebouwd dat je er echt even omheen moest lopen om de krater te bekijken. En dit zijn we dus allemaal vergeten....toch wel jammer want je komt hier niet eenvoudig nog eens. Leerpuntje!

Om 5.30u verzamelden we weer voor de tocht naar beneden. Het eerste stuk liepen we nog als een groep. Onderweg maakten we allemaal veel foto's. De opluchting was er nu wel en ook was het erg zonnig waardoor de foto's ook veel mooier waren dan de fotomogelijkheden op de klim. In zo'n 45 min waren we alweer bij de hut waar we overnacht hadden. Helaas was een persoon uit onze groep die ochtend niet mee gegaan naar de top. Boots ('daddy') had een prima eerste dag gedraaid, maar na vrijwel geen slaap en toch wat verstijfde en vermoeide spieren heeft hij besloten om vanaf de slaaphut direct na zonsopkomst af te dalen. Al snel kwamen we hem tegen op het pad. Hij gaf aan erg vermoeide benen te hebben en daardoor veel moeite met de afdaling. Zelf had ik op het begin wat last van mijn schenen vanwege het continue tegendruk geven bij het afdalen. Na verloop van tijd had ik een betere techniek gevonden en verliep het afdalen eigenlijk prima. Met kleine pasjes en licht achterover leunend liep ik erg relaxt naar beneden. In minder dan 3 uur wandelen stond ik weer beneden op het 5th station. Nogal een verschil met de beklimming die in totaal bijna 9 uur heeft gekost.

Het was echt een hele bijzondere ervaring. Nu 2 dagen later heb ik nog steeds enorme spierpijn in mijn benen. En ook ben ik nog steeds niet bijgeslapen. Ondanks dat ik na thuiskomst op dinsdag de klok rond heb geslapen (18u tot 6u). Ik probeer daarom alle trappen toch maar even te ontlopen en kies zoveel mogelijk roltrappen op mijn routes.
Maar voor iedereen die de kans heeft, zou ik deze tocht zeker aanraden. Je verlegt er zeker je grenzen mee!

Omdat ik geen keuzes kon maken en een goede impressie wil tonen van hoe de route is heb ik veel foto's en video's gedeeld.